पाईला-पाईला साथी भेटिन्छन् अहो !

हैन जम्काभेट हुन्छ

प्रश्नसित उपियाँ झैं

मलाई प्रश्नहरू चिल्दछन्

-रिमा, राजधानीमा तिम्रो घर नै हो ?

नौ-नौ महिना गर्भाशयको बास सुतें

आमासित, उठें

आमासितै ढिकी-जाँतो,

चुलो-चौको घाँस-दाउरा,

पानी-पँधेरो गरें उनीसितै

जस्तो कि- मेरो

यो अनिवार्य बिषय थियो ।

म बसाईं सरें

सोह्र-सोह्र वशन्त

बाको घर लिपें

लगाएँ झाडु/पोछा

हुर्किएपछि बाख्राका पाठासित

दाइले भन्यो बहिनी

ठूली भई पराई झैं भए

आमा-बा पनि आफन्तको

नाम फेरियो अर्थात

फेरी मेरो बास फेरियो

बास मात्र फेरिएन

थर फेरियो, गोत्र फेरियो

र, आजभोलि म रानी भएकी छु ।

थाहा छैन कहिले सकिन्छ यहाँको बास ?

सायद मैले यो घर पनि छोड्नु पर्छ

यो घरले पनि भन्न सक्छ- ‘रिमा, तिम्रो मिति पुग्यो ।’

म झिटिगुन्टा निकालेर डेरा सर्नुपर्छ ।

ए आमा ! भनिदेऊ मलाई

हाम्रो लागि पृथ्वीमा कहीं घर छैन ?

म साथीहरूलाई मेरो

घर भनेर कस्को घर देखाउँ ?

म सधैंको डेरावाल

महिना लाग्नु अगावै किराया बुझाउँछु

महिना मर्नु अगावै घरबाट निकालिन्छु