एक दिन काले कसैको दु:खमा साथ दिन दिनभरि खाना नभनी खाजा नभनी उसैको साथ कहिले कता कहिले कथा धाउँदै थियो । करिब ३ बजेको थियो मोबाइलमा धण्टी बज्यो अनि एक जना मित्रले एउटा काम पर्‍यो सहयोग गरिदिन आग्रह गर्‍यो । कालेको काम सकिएको थिएन उसले घडी हेर्‍यो र ३.३० सम्म आई पुग्ने बचन गर्‍यो । नभन्दै ३.३० मा काले कमल पोखरीमा जुन साथीले बोलाएको हो आफ्नो मोटरसाइकल चढेर त्यहीँ पुग्यो ।

पार्किङ स्थलमा धेरै नै मोटरसाइकलहरू थिए । एउटा ठाउँ खाली थियो त्यहीँ उसले आफ्नो मोटरसाइकल पार्किङ गर्‍यो र काममा लाग्यो । साथीको काम सकाएर काले पार्किङ स्थलमा लाग्यो । उसले चाबी हालेर मोटरसाइकल चलाएर घर आउँदै थियो अचानक मोबाइलमा घण्टी बज्यो कल उठायो । “दाई तपाईं कता हो एक जना मान्छे तपाईंसँग भेट्छु भनेकोले कल गरेको के गरुँ” कालेको आफन्त भाइले भन्यो । कालेले भाइ म बाटोमा छु एकै छिन भाइलाई भेट्न आउँछु भन्यो । कालेको भाइ नाम चलेको एक सुन्दर अनि इमानदार पत्रकार थियो ।

नभन्दै केही बेरमा मोटरसाइकलबाट काले भाइको पुग्यो । मोटरसाइकल रोक्यो अनि आफ्नो रेनकोट छ छैन भनेर अगाडिको फलामको लेगार्डमा हेर्‍यो उसको त्यहाँ उसको सामान झुन्डिएको थिएन अनि मोटरसाइकलबाट ओर्लेर हेर्दा मोटरसाइकल आफ्नो नभएको थाहा पायो । सिधै काले भाइकोमा पुगेर भन्न थाल्यो ।

“लौ यो मोटरसाइकल मेरो हैन साटासाट भएछ, चाबी कसरी मिल्यो एउटै रङ्ग थियो अहिलेसम्म यस्तो भएको थिएन के गरुँ भाइ ? मोटरसाइकल यहीँ छोडेर आफ्नो मोटरसाइकल लिन जाने कि के गर्ने भाइ म त बेहाल भएँ भाइ” भन्दा भाइले ” चिन्ता लिनु पर्दैन दाइ बरु यो मोटरसाइकलवाले प्रहरीको उजुरी दिन जानु भन्दा पहिला आफ्नो मोटरसाइकल लिन र अरुको मोटरसाइकल पुर्‍याउने सल्लाह दियो । दुई मोटरसाइकल चडेर पार्किङ स्थान गयो र अरुको मोटरसाइकल छोडेर आफ्नो मोटरसाइकल लिएर आफ्नो काम तर्फ लाग्यो ।